Corpus Christi

Ang tema ng Ebanghelyo at ng sulat ni San Pablo sa mga taga-Corinto ngayong Linggo ay nagbibigay-diin sa katotohanan ng tunay na presensya (Real Presence) ni Jesus – katawan, dugo, kaluluwa, at pagka-Diyos – sa Santisimo Sacramento o sa mas kilala nating ostiya. Buong linaw na sinabi ni Jesus na siya ang tinapay na nagbibigay-buhay. Hindi siya nagdalawang-isip na sabihin, “Malibang kanin ninyo ang laman ng Anak ng Tao at inumin ang kanyang dugo, hindi kayo magkakaroon ng buhay” (Jn 6:53). Ang tinapay na tinatanggap natin sa komunyon (pakikipag-isa) ay hindi katulad ng mga pangkaraniwang tinapay na kilala natin; ni hindi ito katulad ng manna na nahulog mula sa langit para kainin ng mga Israelita noong sila ay nasa disyerto. Ang manna na tinanggap nila noon ay tinatawag na “pagkain ng mga anghel,” pero ang tinapay na tinatanggap natin sa Eukaristiya ay ang Diyos ng mga anghel at Diyos nating lahat – si Jesus.

Hindi tayo sumasamba sa tinapay, sa halip ay naging literal na tinapay para sa atin ang ang ating Diyos upang sa pamamagitan nito ay maipasa niya sa atin ang kanyang buhay-Diyos (divine life) o yung tinatawag nating “grasyang nagpapabanal”. Hindi pa nakuntento ang Diyos na iligtas tayo mula sa kamatayang ipinatong natin sa ating mga ulo; pagkatapos niyang magkatawang-tao, akuin ang parusang dapat ay sa atin, at muling ialok sa atin ang tinubos niyang buhay, ibinibaba pa niya ang sarili sa estado ng pagkain at sa kasimplehan ng tinapay para lang lagi niya tayong makaisa sa pisikal at sakramentong paraan. Hindi natin dapat makalimutan na ang tinatanggap natin, at madalas ay hindi napag-uukulan ng sapat na paggalang, ay ang dahilan at pinagmumulan ng lahat ng umiiral – nakikita man o hindi. Siya ang Hari ng sangnilikha, ang gumawa at nagsasaayos ng kalawakan at ng lahat ng linalaman nito, kasama ang mga bituin, mga planeta, at mga tao. Paanong ang pinakadakila at makapangyarihan sa lahat ay piniling ibigay ang sarili sa pamamagitan ng pagiging tao at pagiging tinapay! Hindi ito kayang abutin ng ating isipan. Ang pag-ibig ng Diyos sa atin ay nakakalunod kung susubukang unawain ng ating isip, pero ito ay nag-aahon sa atin mula sa kailaliman kapag pinipili natin itong tanggapin.

May isang sinaunang dokumento o aklat na nasa pangangalaga ng Simbahan ang may pamagat na “Mga Oda ni Solomon”. Ito ay mga tula na maaaring may kasabay na tugtog. Sa isang bahagi nito ay ipinahahayag ng sumulat ang kanyang damdamin tungo sa kanyang Diyos na naging “nilalang” para makikilala niya, at naging isang pisikal na bagay para lang matanggap niya:

http://farm4.static.flickr.com/3384/

“He became like me, that I might receive Him. In form He was considered like me, that I might put Him on. And I trembled not when I saw Him, because He was gracious to me. Like my nature He became, that I might understand Him. And like my form that I might not turn away from Him” (Odes 7:4-6).

Hindi niya rin maintindihan ang kadakilaan ng pag-ibig ng Diyos dahil ito ay umaapaw sa pagmamahal: Diyos na naging tao, Hari na naging alipin, Lumalang na naging nilalang – lahat para sa pag-ibig.

Mas madalas, hindi natin nasusuklian, kahit man lang ng paggalang, ang dakilang pag-ibig na ito. Humaharap ba tayo sa kasalan na nakapambahay na damit? Dumadalo ba tayo sa malalaking selebrasyon nang may maduming kasuutan? Makakaharap ba tayo sa presidente ng Pilipinas, o kahit ng isang malaking kompanya, na nakasando lang at tsinelas pa ang suot? Walang sinumang nakakakilala ng respeto ang gagawa nito nang hindi man lang magdadalawang-isip. Pero humaharap tayo kay Jesus sa komunyon at pinapapasok siya sa ating tahanan sa paraang hindi nararapat. Ang banal na Diyos ay pinatatahan natin sa ating pusong hindi marunong magpatawad, puno ng galit, at mga reklamo. Ang dakilang Hari ng sangnilikha ay pinatutuloy natin sa ating tahanang marumi, hindi inihanda, at walang kaayusan. Sa ispiritwal na kasuutan at sa pisikal na pananamit, ipinapakita natin sa Diyos at sa mga tao ang kawalan natin ng paggalang at pagkilala sa katawan ni Cristo. Sa ganitong bagay nagbabala si Apostol Pablo nang sinabi niya, “Ang kumakain ng tinapay at umiinom sa saro ng Panginoon nang di nararapat ay nagkakasala sa katawan at dugo ng Panginoon. Kaya dapat siyasatin ng tao ang kanyang sarili bago kumain at umiinom nang hindi pinahahalagahan ang katawan ng Panginoon, ay kumakain at umiinom ng hatol sa kanyang sarili” (1 Co 11:27-29). Lalo lang tayong nagkakasala sa Diyos tuwing humaharap tayo kay Jesus sa komunyon nang hindi muna inihahanda ang ating sarili. Ang pagkaing sana ay magpapabanal at magbibigay ng buhay sa atin ay magiging kasalanan at kamatayan pa natin.

Si Jesus ang tunay na tinapay na nagmula sa langit, huwag nating pakitunguhan ang kanyang katawan na para bang isa lang din itong nilalang.

* Isinulat para sa sanisidroparish.ning.com.