Gaano kaposible na magawang tumalikod sa Diyos ang Simbahan ni Cristo? Masyadong malaking bahagi ng kasaysayan, at halos buong Kasulatan ang kailangang pasinungalingan para masabing hindi nanatiling tapat ang Simbahan sa kanyang Panginoon. Kakailanganing balikan ang napakaraming mga propesiya tungkol sa Bagong Israel para maipakitang lahat kung ano ang Simbahan sa plano ng Diyos, at kung paanong inihandog ni Jesus sa Diyos ang kanyang Esposa – ang Simbahan – na walang dungis at kapintasan. Ganun pa man, may ilang piling bahagi ng Kasulatan ang maaaring basahin nang hindi na nangangailangan ng malalim na pagsusuri upang maunawaan. Ang pangkaraniwang kakayahan ng isang tao para mag-isip ay maaaring sapat na para makita ang katwiran at lohika sa mga pangungusap.
Nang sinabi ni Jesus na itatayo niya ang Simbahan, tiniyak niya kay Pedro at sa mga alagad na hindi ito guguho. “Sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking Iglesya” (Mt 16:18). Si Jesus din mismo ang nagsabi na hindi maiguguho ang gusaling itinayo sa bato. Pero higit pang malinaw ang katiyakang ibinigay ni Jesus nang sundan niya ito ng isang hindi matatawarang kasiguruhan na “Hindi makapananaig sa kanya [sa Iglesya] kahit ang kapangyarihan ng kamatayan.” Kung walang kapangyarihan ang kamatayan sa isang tao, ibig bang sabihi’y hindi siya mamamatay? Natural! Kahit isang batang may talino ay hindi magdadalawang-isip sa isasagot! Isinilang ang Simbahan noong bumaba dito ang ipinangakong Espiritu ng Diyos, at hindi ito mamamatay. Ang tumatalikod sa Diyos ay nawawalan ng kaugnayan sa Kanya, kung paanong namamatay ang tumatalikod sa buhay. Kapag naging posibleng tumalikod ang Simbahan sa Diyos na Siyang bukal ng buhay, ito ay mamamatay dahil aalisin sa kanya ang kanyang kaluluwa na walang iba kundi ang Espiritu Santo na dahilan ng kanyang pagsilang. Kung totoong nangyari ang sinasabing pagtalikod ng Simbahan sa Diyos – at sa gayo’y naging kanyang kamatayan – lumalabas na hindi totoo ang mga salita ni Jesus na itatayo niya ang Simbahan sa bato at hindi makapananaig dito kahit ang kapangyarihan ng kamatayan. Pero hindi lamang ang mga salitang ito ang pasisinungalingan ng akusasyong ito, kundi ang buong kasaysayan ng kaligtasan na sa pasimula pa lamang ay naglalarawan na sa Simbahan. Isaalang-alang halimbawa ang pahayag na ito: “Tandaan ninyo: ako’y laging kasama ninyo hanggang sa katapusan ng sanlibutan” (Mt 28:20). Kung tumalikod ang Simbahan at nawalan ng kaugnayan sa Diyos sa loob ng mahigit 1,800 taon, totoo pa ba ang sinabi ni Jesus na siya’y laging kasama ng Simbahan? At kailan nga ba eksaktong tumalikod ang Simbahan? Unang siglo? Ikalawang siglo? Ikatlong siglo? Ipagpalagay nating nawalan ng pananampalataya ang Simbahan sa pag-itan ng ika-2 at ika-3 siglo, kung kailan kamamatay pa lang ng ibang mga disipulo ni Jesus, lumalabas na sa kahit maikling panahon ay hindi kayang patunayan ni Jesus ang kanyang sarili, at hindi niya rin kayang tuparin ang mga iniwan niyang salita. [Si Gamaliel na kilalang guro ng Israel, at naging tagapangalaga ni Pablo, ay ginamit ng Diyos para patunayan sa pamamagitan ng kasaysayan kung gaano kaimposibleng mabuwag ang Daan ng mga Cristiano.] Kung ipalagay namang kamakailan lamang tumalikod ang Simbahan, nangangahulugan na matapat pa rin ang ito noong unang tatlong siglo; at kung mapatunayang ang pananampalataya ng apostolikong panahon, na siya ring tangan ng mga Cristiano sa mga naunang siglo, ay nanatili pa ring katulad ng pananampalataya ng Simbahan ngayon, ibig sabihi’y walang pagtalikod na naganap, dahil ang pagtalikod sa pananampalataya ay nangangahulugan ng pagkakaroon ng ibang pananampalataya. Sa puntong ito, kailangan munang siguruhin ng mga nagsasabing tumalikod sa Diyos ang Simbahan kung kailan ito eksaktong nangyari, at kung paano nila bibigyang-katwiran ang mga salita ni Jesus tungkol dito.
Sa higit na ikauunawa ng mga tapat na naghahanap ng katotohanan, hindi maliit ang tulong na maibibigay ng Kasulatan. Pakinggan natin ang sinabi ni Jesus: “Bibigyan kayo ng kapangyarihan pagbaba sa inyo ng Espiritu Santo, at kayo’y magiging mga saksi ko sa Jerusalem, sa buong Judea at Samaria, at hanggang sa dulo ng daigdig” (Ac 1:8). Ito ay isang imposibleng pananalita kung ang tinutukoy ni Jesus na magiging saksi niya hanggang sa dulo ng daigdig ay ang mga kasalukuyan niya lamang kausap. Bagamat maliit lamang ang kilalang mundo, at may posibilidad na marating ng mga alagad ang mga dulo nito, ang misyon nila ay iparating sa buong pisikal na mundo ang mabuting balita ng kaligtasan. Alam ni Jesus ang lahat ng bagay, at alam niya ang mundong tinutukoy niya. Mangyayari lamang ito sa pamamagitan ng pagsasalin-salin ng aral at kapangyarihan ng mga apostol hanggang makarating ito sa buong mundo. Kung imposibleng mangyari ito sa loob lamang ng panahong nabubuhay ang mga apostol, lalong napakaimposible nitong mangyari kung totoong tumalikod ang Simbahan pagkamatay ng mga apostol. Sa gayon, si Jesus ay lalabas na imposible o di kaya ay sinungaling.
Ganun-ganun na lang ba ang pagsasabing ang Simbahan ay tumalikod sa Diyos? Hindi pa ba malinaw sa isip ng mga taong ito na ang Simbahan ay “itinayo rin sa saligan ng mga apostol at mga propeta, na ang batong panulukan ay si Cristo Jesus” (Eph 2:20)? O baka hindi nila naiintindihan ang halaga ng isang matibay na pundasyon at isang panulukang bato na hindi mabibigo! [Kung nagkataon, mas matatag pa ang mga gusali ng Roma at Gresya na ginawa ng tao kaysa sa Simbahang itinatag ng Diyos.] Matino pa ba ang isip ng mga taong mangangahas na magsabing ang “Iglesya na siyang haligi at saligan ng katotohanan” (1 Tm 3:15) ay tumalikod sa katotohanan? Kung ang mismong haligi at saligan ng katotohanan ay gumuho, may pag-asa pa kaya ang mundo? Ang lumang kasunduan ay ginawa sa lumang Israel, at ang bagong kasunduan ay ginawa sa Bagong Israel – sa Simbahan – kaya kung tumalikod pa ang Simbahan tulad ng Israel, wala nang tipan pa para sa mundo.
Ang buong kasaysayan ng kaligtasan ay may kinalaman sa Simbahan, kaya hindi sapat ang maikling sulatin para maipakita ang relasyong ito. Kung sisilipin ang buhay ng Simbahan sa labas ng banal na Biblia, hindi mabibilang ang mga buhay at bahagi ng kasaysayan na nabago nito, yayamang ang Diyos mismo ang kumikilos dito sa panahon man ng kadiliman o liwanag, ng pagsubok o tagumpay. Edukasyon, kalusugan, sibilisasyon, sining, musika, literatura, lipunan – ilang aspeto lamang ang mga ito na lumago sa impluwensya o tulong ng Simbahan. May mga digmaang hindi natuloy, maraming mga buhay na nasagip, maraming karapatang pantao ang naipagtanggol sa pamamagitan ng pagkilos ng Diyos sa Simbahan. Hindi maitatanggi ang kahinaan ng mga miyembro ng Simbahan bilang mga tao tulad ng mga alagad na nagtakbuhan sa oras ng pagdakip kay Jesus; tulad ni Pedro na nagtatwa kay Jesus ng tatlong ulit; tulad ng mga Corinto na katakot-takot na iskandalo ang idinulot sa pangalan ni Jesus; tulad ng mga Galata na nadadala ng panliligalig ng mga Judio; tulad ng mga taga-Laodicea na malahininga ang pananampalataya, at tulad din ng ibang mga mananampalataya na may sari-sariling kahinaan. Ang altar ang nagpapabanal sa hain, hindi ang hain ang nagpapasama sa altar. Sa ganun ding paraan, ang Simbahan ang nagpapabanal sa mga bahagi nito. Hindi magagawang ibagsak ng kasalanan ng tao ang Simbahang itinayo ni Jesus, yayamang higit ang kapangyarihan ng nagpapabanal kaysa sa pinababanal. Hindi ba kayang paglahuin ng isang malawak na karagatan ang isang patak ng maitim na langis? Pero higit pa sa pinakamalawak na karagatan ang kabanalan ni Jesus! At hindi ba totoo na ang Simbahan ay katawang banal ni Jesus, at ang kaluluwa ay ang Espiritu Santo (Eph 5:23; Ac 2:4)? Mahihigitan pa ba ng kasalanan ng tao ang kabanalan ng katawan ni Cristo? Sa pagsasaalang-alang sa misteryo ng Simbahan bilang katawan ng Panginoon, posible ba talagang iwan ng katawan ang Ulo, o ng Ulo ang katawan? Kung paanong ang Ulo ay laging kasama ng katawan (cf. Mt 28:20), ganun din ang katawan ay laging kasama ng Ulo – kung nasaan ang Simbahan, naroon si Cristo.
Kung gusto pa rin itong pasinungalingan ng mga taong idinadahilan ang pagtalikod ng Simbahan – at maging ng Israel – para lang masabing sila ang tunay at bagong Iglesya, sobra na ang kanilang kabulagan at walang kapantay ang kasinungalingan.
No comments:
Post a Comment