Pananampalataya kay Jesus

Ang salitang “pananampalataya” ay nangangahulugan ng paniniwala. Sa pamamagitan ng Ebanghelyo, ng buong Kasulatan, at ng Simbahan ay ipinahahayag ni Jesus ang kanyang buhay at mga aral, at ang mga katotohanang inihayag ng Diyos sa pamamagitan ng kasaysayan. Kasama ng mga aral na ito ay ang katotohanan ng muling pagkabuhay ni Jesus at ang mga pangako ng Diyos. Ang mga ito ang sentro ng paniniwala ng mga nananampalataya kay Jesus. Bukod dito, ang pananampalataya ay pagtitiwala. Ang Diyos, sa pamamagitan ni Jesus, ang tutok ng ating pagtitiwala. Sa kanya lamang nararapat na ilagak ang ating pag-asa at pananalig. Ang tiwala ay napatutunayan hindi sa pamamagitan ng mga pangyayaring naganap na at may kasiguruhan kundi sa inaasahang hindi pa namamasdan o wala pa sa kasalukuyan. Isa sa pinakamalalaking halimbawa ng ganap na pananampalataya ay si Maria na ina ni Jesus. Sa kabila ng imposibleng sitwasyon, naniwala si Maria, nang walang bahid ng pag-aalinlangan, na matutupad ang sinabi ng Diyos sa pamamagitan ng anghel. Kasama ng paniniwalang ito ay ang buong puso niyang pagtitiwala sa Diyos na naglagay sa kanya sa siguradong posibilidad ng kahihiyan at kamatayan. Ang pananampalatayang ito ang nagtulak sa kanya para tanggapin ang kalooban ng Diyos at sabihing “Maganap nawa…” Pagkatapos nito, agad niyang ibinalita sa kanyang pinsan ang mga salitang ito at pinuri ang Diyos—nagpapatunay ng kanyang paniniwala, pagtitiwala, at kagalakan sa kalooban ng Diyos.

Dahil din sa pananampalataya, sinabi ni Jesus sa Ama, “Huwag ang kalooban ko kundi ang kalooban mo ang maganap”. Itinuro niya rin ang dasal ng pananampalataya na nagsasabing “sundin ang loob mo”. Sa pamamagitan ng panalanging ito ay isinusuko natin sa Diyos ang sari-sariling kalooban at mga plano sa buhay.

Ang ipinapakita sa atin nina Maria at Jesus ay halimbawa ng tunay na pananampalatayang naniniwala sa katotohanan ng mga pahayag ng Diyos, at nagtitiwala sa pag-ibig ng Ama, hindi lamang tuwing umaayon sa ating kagustuhan ang mga nangyayari kundi, higit sa lahat, sa mga panahon na hindi natin maunawaan ang sitwasyon ng ating buhay.

Jesus: Inspirasyon o Manunubos?

Lagi nating naririnig ang mga salitang tulad ng “Inaanyayahan tayo ni Jesus na magpatawad,” o kaya ay “Maging inspirasyon nawa natin si Jesus sa mga pagsubok na pinagdaraanan natin,” o kaya ay “Nawa’y tularan natin ang Panginoon sa kanyang kababaang-loob”. Bagamat si Jesus ay namuhay bilang isang taong ganap o perfecto, hindi siya nagkatawang-tao para lang magpakita ng mga halimbawa ng mabuting pamumuhay. Kung tutuusin, ang mga taong karapat-dapat na tularan ang pamumuhay ay nasa abot-kamay lamang ng mga naninirahan sa mundo. Kahit gaano kasama ang isang bayan, hangga’t buo ito at umiiral, siguradong may mabuting tao doon na kinalulugdan ng Diyos. Ang lahat ng itinuro ni Jesus tungkol sa pagpapatawad, pag-aalay ng sarili, pagdadala ng sariling pasanin, pagiging malaya sa mga materyal na bagay, at iba pang mga katangiang tulad nito ay naituro na ng mga taong nauna kaysa kanya.

Si Jesus ay nakipamayan sa tao, hindi lang para ipakitang posible ang pagsunod sa kalooban ng Diyos, kundi upang gawin itong posible—bagay na noon ay nasa isip lamang ng tao, o kaya’y hindi pa naiisip man lang. Higit sa pagiging huwaran o inspirasyon, si Jesus ay manunubos na nag-aalis sa atin sa pagkaalipin—sa kahinaan ng pagiging tao, sa tukso ng masama, at sa mapanlinlang na pang-aakit ng mundo. Sa pamamagitan din ng kanyang kamatayan, pinalaya niya tayo sa kapangyarihan ng kamatayan, at sa pamamagitan ng muli niyang pagkabuhay ay ibinalik niya sa ating ang buhay na ibinigay ng Diyos noong hindi pa tayo nagkasala.

Dahil sa pananampalataya, nauunawaan natin ang mga bagay na nananatiling lihim kahit sa isip at paningin ng mga itinuturing na marurunong. Nakikita natin ang misteryo sa likod ng mga pangyayari sa buhay ni Jesus, na sa pananaw ng marami ay malaking kahangalan at katatawanan. Pinagtagumpayan ni Jesus ang kamatayan, at lahat ng nananalig sa kanya sa paraang nararapat ay kasama niyang nagtatagumpay. Hindi takot sa kamatayan, o pagkaalipin sa kasalanan, o paggawa ng kanya-kanyang katotohanan ang tanda ng pananampalataya kay Jesus, sa halip ay kapayapaan, paglayo sa kasamaan, pagtanggap sa anumang sitwasyon ng buhay, pagiging mapagpasalamat, at iba pang tulad nito.

Nagpadala man ang Diyos ng maraming tao upang magturo ng tungkol sa mabuti at nararapat na pamumuhay, si Jesus lang ang nagdudulot ng katuparan ng tunay na diwa ng mga aral na ito. Sa kanya lamang natin narinig ang mga salitang “Maging ganap kayo tulad ng inyong Amang nasa langit,” at sa pamamagitan niya lang din matutupad ito.

Faith vs. Work?

It is not an unknown fact to many that almost all learned Protestant preachers are among those of the most skilled apologists in the world of argumentation. However, due to some reasons, including sentimentality and inordinate adherence to their root (the Reformation), they are missing some simple and obvious truths with very easily understandable arguments. They, especially the Evangelicals as I observed it, have the necessary qualities of proclaimers that will surely benefit the whole world if they hold the accurate message of salvation.

One of the common unfavorable characteristics of the followers of Reformation is their constant habit of putting walls between two or more things that suppose to work together. It is as if they are saying “It’s either the left or the right eye,” “It’s either the heart or the mind,” or “It’s either the body or the soul”. Good things cannot go against each other since they all come from one Source. Moreover, there are things that God himself made to be bound together, or even to be interdependent.

Is it really sensible to say that it is either faith or work that we should hold on to in order to be justified in God’s eyes? Faith, according to a dictionary, is believing without proof; the same with trust and confidence. If faith is “believing”, then it is an act, or something done—a deed. Would we consider it inappropriate then to say that faith is a form of work since it is something done? Sometimes we hear other people say, “Don’t stop believing,” as if it is a state of continuous doing—which it is! Work, on the other hand, springs from faith. Everything we do (or work on, if some need to hear the term as such), we do on purpose, meaning that we believe (or have faith) that it will be done even if the present moment does not have the proof.

Abraham, when he was called by an unknown God, followed the instruction to leave the land of his father and go to where God will lead him. He did this not because he has no capability to decide for himself and his family, but because he believed the promise of the One who sent him. When God told him that many nations will come from him, he did believe; and when he was put to the test by asking his only son’s life, he did not doubt God’s promise but continued on believing the unbelievable. If Abraham did not leave his land or did not bring Isaac on Mount Moriah, will he be called the father of faith? Conversely, will Abraham leave the land or go to the mountain to offer Isaac if he did not believe? Complicating the truth to justify one’s sentiments is not doing the will of God but being idolater of one’s own idea or belief. If you say that you believe but do not leave your land (your present state) then you are fooling yourself and trying to deceive God. Believing that you can climb a treetop 10 seconds from now but not doing anything to make it is no better than not believing; it is not even any kind of belief. Literally speaking, without faith, there is no work; and without work, there is no faith.

What the Protestant Reformers have mixed up is the work that results from faith in Jesus and the work of the Law that Paul constantly emphasizes to have nothing to do with being saved or justified. The gospel relates the story of the rich young man who inquired the Teacher what he must do to have eternal life. Jesus did not ask him to believe but to sell all that he has and give the proceeds to the poor. Does it mean that this episode is not about believing? Doing is believing. Jesus said that he will have eternal life if he did what he said. This statement about doing, like any other, is indeed a matter of believing. If this man did what Jesus said, it is because he believed; but since he did not do it, his heart showed up—he has no faith. He went sad not really because he completely did not believe Jesus, for if it is the case, he will probably walk away laughing and not sad; neither it is because he is so wealthy, since if it is his richness that makes him sad, then what Jesus asked him to do will be a favorable action. Instead, he walked away sad because he wants to believe Jesus’ words but his faith in his wealth is far more greater than his will to believe to the one he called Master.

There is no contention between faith and work in the issue of justification or in any other application. It is not the work of God to make some confusion over His creation. If scientists have this “either-or” mentality that the Protestants developed and continuously adhere to, they will someday say that water is hydrogen alone or is oxygen alone. Even if one is very knowledgeable and far better than anybody else in delivering arguments, it must always be remembered that what God requires from us is humility. Heaven’s door is not tall enough to receive a person with high head, full of himself, so we need to bow down in order to enter. Let us seek God’s truth and not our own.

Sola Scriptura

Sola Scriptura is true only in the sense that it is only the Bible that has God as its primary author, but is in error with the concept of the Bible being the sole authority and source of God’s truth. The books and the letters contained in the New Testament are some of the documents in the Church’s deposit of faith—commonly known as the Tradition. Due to circumstances, a canon was defined to distinguish among the writings what are inspired—that is those that has God’s authorship—and what are not. It does not mean that those “uninspired” rest do not hold God’s truth. There are millions of books today that explain God’s will and teaching, yet they don’t have God as their author. It is the same with the Church Tradition. These texts, although not part of the Bible, came from the apostles and passed down to their disciples, whom the Church called the Apostolic Fathers. These fathers in turn have their own followers, whom we call now as the Early Church Fathers. The church preserved this Tradition (handed teachings) from the beginning (cf. 1 Co 11:1) until today. Just as the Lord has promised, not in the 21-century history of the Church did it become unfaithful in keeping God’s revelation intact. The impossibility of that event to occur does not depend on human effort but rather on the continuous fulfillment of Christ’s word that not even the corruption of Satan may destroy the purity of the deposit of Faith (Mt 16:18).

Another error of the Protestant’s “Bible alone” is the idea that the issue of Scriptural interpretation is a matter to be left between the Bible and the reader. There is only one truth, so if thousands of groups claimed to hold thousands of different “one truth”, then it is certain that those who hold on to their own individual understanding do not actually hold the truth. God’s revelation is not a matter of private interpretation as the Scripture itself says (2 P 1:20); neither is it accurate that “Scripture interprets Scripture”. It is true that a part of the Scripture is being supported by another part, but it is also true that wrong interpretation of one part will be aggravated by the other part that supports it.

The Scripture (the New Testament documents and the canon of both testaments) was drawn from the Church and it is the Church alone who has the authority and protection to teach it free from error. Just as Paul proclaims, the Church is the one that upholds the truth and keeps it safe (1 Tm 3:15).

Linggo ng Palaspas

Tulad ng ibang mga pagdiriwang na nakaugalian na nating mga Filipinong Katoliko, ang Linggo ng Palaspas ay isa din sa mga araw kung saan marami sa atin ang nakikilahok sa mga gawaing hindi natin naiintindihan.

Masaya ang mga tao tuwing Pasko, nagbibigayan ng regalo, nagbabatian, nagpapaputok; pero ano ba ang ipinagsasaya natin? “Ang pagsilang ni Jesus,” ito ang madaling maisasagot ng isang Katoliko. Pero bakit kailangang ipagdiwang ang kaarawan ni Jesus? At totoo ba na sa buong panahon ng Kapaskuhan ay si Jesus ang ipinagdiriwang natin? Siya ba talaga ang nasa isip natin at ang dahilan ng ating kagalakan? Tuwing nalalapit ang Pasko, ang pinoproblema natin ay ang panghanda, pangregalo, pambili ng mga bagong damit, sapatos at kung ano-ano. Marami din ang nag-iisip kung anong isusuot sa Noche Buena: dapat may mga bilog at kulay pula. Dapat ay may mga prutas na bilog, bigas na may barya, asin, asukal at iba pang mga pampaswerte sa ibabaw ng mesa. Ganito ba talaga ang tamang kaisipan tungkol sa Pasko; ito ba ang pagdiriwang na iniaalay natin sa may kaarawan?

Tuwing Miyerkules ng Abo, kahit na hindi magandang tingnan sa noo, nagpapalagay tayo ng abo—“hindi pwedeng hindi”. Pero ano nga ba ang silbi ng ginagawa natin? Umiinom ba tayo kahit hindi nauuhaw, o kaya ay kumakain kahit hindi nagugutom? Bakit sa maraming pagkakataon ay buong kagalakan at buong pagmamalaki tayong gumagawa ng mga bagay na hindi natin alam ang dahilan?

Sa loob ng simbahan, rinig na rinig at kitang-kita ang lakas ng pagaspasan ng mga palaspas habang binabasbasan ang mga ito ng pari sa pamamagitan ng salita at tubig. Kung gugunitain ang pagsalubong ng mga tao kay Jesus sa Jerusalem, makikini-kinita ito sa mga palaspas na nagpapahayag ng kagalakan sa loob ng mga simbahan. Pero kung ang mga taong may hawak nito ang titingnan, makikita ang kawalan ng dahilan sa kanilang pagdiriwang. May mga nagrereklamo dahil hindi nabasa ang hawak nila. May nagkukwentuhan habang nagsisimba kung magkano at saan nabili ang kanya-kanyang palaspas. Mayroong hindi talaga aalis hanggat di nila nararamdaman na may tumalsik na tubig sa kanila; at mayroon pang nagpupumilit talaga na makausad pauna kahit sinabihan nang huwag aalis sa pwesto, o kahit na magkasakitan na silang magkakatabi.

Una, hindi nawawalan ng bisa ang pagtatalaga ng pari sa isang bagay sa pamamagitan ng pagbabasbas kung hindi man ito mawiwisikan o mababasa ng tubig. Ang tubig ay sakramental lamang na ginagamit ng Diyos para sumagisag at magdala ng kanyang basbas, pero hindi nangangahulugan na hindi kayang ibuhos ng Diyos ang kanyang biyaya kung walang tulong ng tubig. Ang tubig ang kasangkapan ng Diyos, hindi ang Diyos ang kasangkapan ng tubig. Ikalawa, ang pagdadala ng palaspas sa simbahan, higit sa lahat, ay pakikibahagi sa pagsalubong kay Jesus sa Jerusalem—sa simula ng kanyang mapanligtas na paghihirap at kamatayan—at pagninilay sa ginawa ng Diyos para sa atin dahil sa kanyang pag-ibig. Pangatlo, hindi mahalaga kung magkano o kung gaano kaganda ang dalang palaspas dahil ang Linggo ng Palaspas ay hindi paligsahan ng pagandahan o pamahalan; sa halip, ito ang unang araw ng pagsalubong ni Jesus sa kamatayan, at unang araw ng pakikiisa natin sa kanyang pagpapakasakit. Bagamat ang pakikibahaging ito kay Jesus ay araw-araw na gawain ng mga Cristiano, sa Linggong ito ay inaalay natin ang espesyal na pagdiriwang na nagpapahayag sa lahat ng tao kung ano ang ating pinananampalatayaan.

Ang Linggo ng Palaspas ay pagsalubong sa biyaya ng Diyos sa tao—ang kaligtasan mula sa kamatayan—si Jesus. Ang pagdating ni Jesus ay hudyat ng paglaya; ito ang ating ipinagdiriwang. Pero simula lang ang araw na ito; makakamit lang ang kaligtasan sa pamamagitan ng pag-aalay ni Jesus ng buhay, at ito ang gugunitain natin sa buong Banal na Linggo.